"Sens i istota naszej wiary"
- młodzi piszą o wierze -

Każdy z nas w coś wierzy, jedni bardziej, drudzy mniej. Wierzymy w Boga, szczęście, przeznaczenie, w duchy, bóstwa, cuda itd. Podejmę się tematu związanego z wiarą katolicką, ponieważ jest mi on najbliższy.

Wiara katolicka objawia się w różny sposób: chodzimy do Kościoła, modlimy się, chodzimy do spowiedzi, staramy się żyć według Przykazań Bożych (Dekalogu). Ale czy naprawdę jest to nasz świadomy i przemyślany wybór? Jako dzieci otrzymujemy tradycyjne wykształcenie chrześcijańskie. Od najmłodszych lat wpaja się nam pojęcia takie jak: Pan Jezus, Maryja, Bóg, Trójca Święta, itp. Przyjmujemy to z pewną obojętnością, zostaje nam to w pewien sposób narzucone. Podczas naszego dzieciństwa, dużą rolę spełniają święta: Wigilia, Wielkanoc, Mikołajki. Chodzimy wtedy szczególnie chętnie do Kościoła. Wiele dzieci myśli: "Będę cały rok grzeczny, będę chodził do Kościoła, to otrzymam wymarzony upominek od Mikołaja". Z chęcią uczestniczą w Roratach, podczas których pewien wpływ mają kalendarze adwentowe (z czekoladkami), będące bodźcem do porannego wstawania.

Wraz z dorastaniem zaczynają się pytania typu: "Skąd się wziął Pan Jezus?, Czy Bóg istnieje naprawdę?, Dlaczego Go nie widać?". Są to pytania trudne do wytłumaczenia małym dzieciom, jednak chcąc wychowywać swą pociechę na prawdziwego chrześcijanina musimy podjąć się tego zadania. Z biegiem lat młodzi ludzie zaczynają zastanawiać się nad sensem swej wiary, a także jej zmiany. Dużo młodzieży przechodzi wtedy na inną wiarę i to z błahych powodów np.: że należy do niej chłopak lub dziewczyna. Mają do tego prawo, ale czy naprawdę tego chcą? czy nie są to chwilowe emocje wywołane zauroczeniem? Dorośli ludzie mniej niż młodzi borykają się z problemami wiary, ale nie możemy powiedzieć, że one w ich życiu nie istnieją. Byłby to absurd.

Czytałam kiedyś w kalendarzu o pewnej nauczycielce. Przytoczę ten przykład dla wszystkich wątpiących. Owa nauczycielka otrzymała tradycyjne, chłodne wykształcenie chrześcijańskie. Odwróciła się od swych formalnych praktyk i stopniowo dosypywała grzechów do torby grzesznicy. Pewnego dnia od matki jednego z uczniów otrzymała kalendarz katolicki, a wraz z nim pytanie czy jest chrześcijanką? Bez namysłu odpowiedziała, że naturalnie jest. Po paru dniach otrzymała drugie pytanie czy posiada Biblię?: "Nie!, odpowiedziała, i nigdy jej jeszcze nie czytałam". Od owej matki otrzymała Nowy Testament, a później Biblię. Spowodowało to ogromne wzburzenie w jej sercu, a jej życie rodzinne zaczęło się zmieniać. Zmienił się jej mąż, syn. Był to prawdziwy cud. Dziś są szczęśliwą rodziną. Codziennie czytają Biblię, modlą się i zmierzają do spełnienia woli Bożej, w czym uzyskują pomoc "z Góry". Czasem długo rozmyślamy nad sensem wiary katolickiej, a przecież wystarczy życzliwy człowiek, który podsunie nam książki chrześcijańskie, wytłumaczy lub będzie nas wspierał w trudnych chwilach.

Osobiście jestem praktykującą katoliczką, uważam, że wybór wiary jest naszą prywatną sprawą. Lecz jeśli chcemy z niej zrezygnować to naprawdę przemyślmy naszą decyzję, odnieśmy się do Biblii, nie bójmy się pytać i szukać. Nie będę nikogo pouczała co jest dobre i w co ma wierzyć. Każdy wierzy w to, co uważa za słuszne, godne jego uwagi. Nigdy nie podejmujmy pochopnej decyzji, a wtedy na pewno odnajdziemy wiele odpowiedzi na nękające nas pytania.

"Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny." (Hbr.4,12)

Sonia Zmieskol
uczennica Liceum Ekonomicznego
w Tarnowskich Górach

ACH, TA DZISIEJSZA MŁODZIEŻ
- Obserwacje -

Środa 4 grudnia br. godz. 17.00. Wracam właśnie z Politechniki do domu autobusem linii "80". Piękne mroźne popołudnie. W autobusie lekki tłok, ale da się wytrzymać. Słychać ciche rozmowy, czasem głośny śmiech rozbawionych panienek - studentek. Niektórzy z powodu monotonii jazdy drzemią, inni czytają książkę lub gazetę.

Na wysokości Zbrosławic na przystanku czeka trzech chłopaków w wieku 22-26 lat. Dwóch z nich wbiega do autobusu, trzeci mówi, że dojedzie następnym. Dochodzi do mnie specyficzny odór alkoholu. "Aha - myślę - są pijani". Zaczynają rozmowę. Jeden z nich, szerszy w barach i bardziej wypity, zaczyna coś wypominać drugiemu. Ten odpowiada: "Wszystko załatwię. Jutro o trzeciej wychodzę z pracy, czekaj na mnie, to wszystko załatwimy od razu". Początkowo cicha wymiana zdań staje się coraz głośniejsza i z wielka ilością "mięsa". Ludzie z wrażenia przestają rozmawiać, w autobusie robi się coraz ciszej, każdy z niepokojem patrzy w stronę tych dwóch, oczekując co będzie dalej. W pewnym momencie "szerszy" łapie drugiego za "fraki" i wymierza mu szybki cios "z misia" (głową) w nos z taką siłą, że z nosa zaczyna lecieć krew. Następnie biedak dostaje jeszcze dwa razy w ten sam sposób. Jakaś starsza pani krzyczy: "Chłopcy! Przestańcie! Jesteście przecież w autobusie!" Ale oni nie zwracają na to uwagi. Oni chyba nawet tego nie słyszą. Wpadają na drzemiącego na jednym z siedzeń pana. Inny siedzący chłopak nie wytrzymuje i mówi, że jak któryś go dotknie to go zaj...

Autobus się zatrzymuje i "barczysty", na którego twarzy znajduje się odbita krew "biedaka" wyskakuje, wygrażając, że jak jeszcze raz go tam zobaczy, to go zabije. Wnętrze autobusu wygląda co najmniej jak w filmie kryminalnym. Chłopak z rozwalonym nosem, z którego obficie leje się krew, krew widoczna na podłodze i odbita na poręczach oraz milczący z przerażenia ludzie - oto cały widok. Widok niezapomniany. Jakaś dziewczyna podaje "biedakowi" chusteczki. Chyba wszystkie jakie miała, bo z ledwością mieszczą się w jej dłoni. Ale to chyba nie pomoże. Krwi płynącej z nosa nie da się tak szybko zatamować. Jedzie jeszcze dwa przystanki i wysiada. Ta sama starsza pani mówi do kobiety siedzącej obok: "To jest dzisiejsza młodzież".

Ja jednak dziwię się tej pani. Jak można stwierdzić, że taka jest cała dzisiejsza młodzież, skoro zobaczyła tylko dwóch chłopaków i to takich, którzy z pewnością należą do tzw. "marginesu"? Czy nie widziała młodzieży, która była w autobusie w przeważającej większości (tzn. studentów i studentek)? Nie widziała nigdy takich, którzy nie marnują sobie życia przez różnego rodzaju używki, środki odurzające, nałogi? Czy jej wnuki też są takie? Czy jej dzieci były takie? Jeśli tak, to jak sobie je wychowała? A jeśli nie, to dlaczego porównuje tych dwóch do całej młodzieży?

Dlaczego tak często zauważamy zło? Dlaczego tak często chcemy karać za zło, a za dobro zapominamy nawet powiedzieć "dziękuję"? Niekiedy właśnie takie banalne słowo jak "dziękuję", "przepraszam", powiedziane z serca są bardziej kosztowne niż jakiekolwiek pieniądze czy inne dobra materialne. takie słowa powinny być przyswajane dzieciom "od małego". Nieraz można usłyszeć jak przedszkolak przeklina i to jak siarczyście (nie zawsze rozumiejąc co właściwie mówi), ale podziękować nie umie, przeprosić - też nie.

Dlatego kochane Mamy, Drodzy Tatusiowie! Wychowajcie sobie Wasze dzieci tak, abyście na starość nie narzekali na ówczesna młodzież.